Youtor
04 Prymasowski Komitet Pomocy Bliźniemu Prof A Bałandynowicz O swojej działalności społecznej
>> YOUR LINK HERE: ___ http://youtube.com/watch?v=5dZNSsg6XXo
Profesora Andrzej Bałandynowicz był członkiem Prymasowskiego Komitetu Pomocy Bliźniemu który działał w Warszawie przy klasztorze ojców Kapucynów mieszczącym się przy ulicy Miodowej. Prymasowski Komitet Pomocy Bliźniemu został powołany przez Józefa Glempa dekretem 17 kwietnia 1982 roku. • Pomysł ten zrodził się z chęci niesienia pomocy wszystkim znajdującym się w potrzebie przez rzemieślników z „Solidarności” (Zbigniew Biernacki, Tadeusz Nowak, Zbigniew Weber). Pomysłodawcom chodziło głównie o osoby, które w wyniku internowania czy aresztowań straciły pracę. Sprawą tworzenia PKPB zajął się ksiądz prałat Tadeusz Uszyński, rektor akademickiego kościoła św. Anny na Krakowskim Przedmieściu 68 w Warszawie. Po przedstawieniu Księdzu Prymasowi planu i zakresu działania przeprowadzono rozmowy, w wyniku których opracowano szczegółowy statut. Na opiekuna powstającego Komitetu Józef Glemp mianował biskupa W. Miziołka. Zadaniem PKPB było (…) niesienie ewangelicznej pomocy wszystkim braciom w narodzie polskim, a w szczególności: chorym, kalekom, sędziwym i samotnym, cierpiącym i prześladowanym, pozbawionym pracy. • Początkowo w Prymasowskim Komitecie Pomocy Bliźniemu istniały sekcje: prawna, badań ekonomicznych, badawcza do spraw groźby bezrobocia, pomocy bezrobotnym, samarytańska, rzemiosła, inicjatyw gospodarczych oraz młodzieżowa. W miarę rozwoju prac zwiększał się zakres działania, co wymagało dzielenia niektórych dotychczasowych sekcji oraz powoływania nowych, tak by usprawnić funkcjonowanie akcji niesienia pomocy. Ostatecznie w PKPB pracowały następujące sekcje: samarytańska, inicjatyw rzemieślniczych, prawna, rzemieślnicza, do spraw pracowników i studentów, rolna, inicjatyw gospodarki żywnościowej, pomocy doraźnej, ekonomiczna, badawcza do spraw pozbawionych pracy, apostolstwa miłosierdzia, młodzieżowa, archikonfraternia literacka i weterani oraz pomocy nauczycielom. • Szczególnie ważnymi okazały się sekcje pomagające w poszukiwaniu nowych miejsc pracy dla ludzi, którzy ją utracili. Wpływano na tworzenie nowych stanowisk w istniejących już przedsiębiorstwach, przeprowadzano szkolenia z różnych dziedzin, przez co podnoszono kwalifikacje pracowników. Udzielano porad prawnych oraz pomocy w postaci narzędzi osobom, które zdecydowały się uruchomić własny warsztat rzemieślniczy. Dzięki pomocy organizacji francuskich zaplanowano utworzenie kilku spółek produkcyjno–handlowych, które miały dać miejsca pracy najgorzej sytuowanym. • Dary, dzięki którym PKPB mógł działać, pochodziły z transportów zagranicznych, w głównej mierze z Francji, i pozyskane były dzięki Stowarzyszeniu Katolickich Organizacji Charytatywnych (CCFD). Były to produkty żywnościowe, ubrania, lekarstwa, środki dezynfekcyjne i higieny osobistej, a także narzędzia rzemieślnicze. • Przez Prymasowski Komitet Pomocy Bliźniemu przeszła ogromna masa ludzi dobrej woli: rzemieślników, młodzieży, naukowców, artystów, chętnych nieść bezinteresowną pomoc osobom najbardziej potrzebującym. • Po formalnym zniesieniu stanu wojennego osoby, które angażowały się w pracę PKPB, przeszły do innych organizacji skupiających się wokół ks. prałata T. Uszyńskiego bądź tworzyły nowe, dla których oparciem była parafia św. Andrzeja Apostoła przy ulicy Chłodnej w Warszawie, której proboszczem został ów duszpasterz18. • Prymasowski Komitet Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom funkcjonował prawie dwa lata (od grudnia 1981 roku do września 1983 roku). 24 września 1983 roku Józef Glemp specjalnym dekretem przekształcił go w Prymasowski Komitet Charytatywno‑Społeczny, funkcjonujący do jesieni 1989 roku, kiedy to został rozwiązany przez swego założyciela • #warszawa • #short • #andrzejbalandynowicz • #prawo • #pomoc • #prymasowskikomitet
#############################
